Według statystyk średnio co dziesiąta osoba na świecie cierpi na depresję. Nie zawsze odsetek ten zawiera ciężkie przypadki, które należy leczyć klinicznie, ale liczba ta z pewnością wskazuje na wielki społeczny problem o charakterze globalnym. Depresja nie zna granic, nie zna materialnego statusu swojej ofiary, nie rozróżnia wieku i płci. Jeszcze do niedawna depresja nie była sklasyfikowaną jednostką chorobową, jednakże ostatnimi czasy stanowi przedmiot wielu badań naukowców i lekarzy na całym świecie. Mimo zaawansowanej techniki, jaką może cieszyć się współczesny człowiek i pomimo znacznego postępu medycznego, depresja wciąż jest przypadłością nie do końca poznaną, zbadaną i scharakteryzowaną.

Dzisiejsza wiedza medyczna pozwala wyróżnić przynajmniej kilka typów stanów depresyjnych. Na ogół mówi się o depresji endogennej, czyli chorobie afektywnej jednobiegunowej, depresji dwubiegunowej, depresji nerwicowej i sezonowej. Ponadto wyróżnić jeszcze można depresję spowodowaną środkami farmakologicznymi, narkotykami, alkoholem, depresję poporodową, poschizofreniczną.

Depresja endogenna jest chorobą o podłożu genetycznym, często zwana jest również depresją właściwą, kliniczną. Depresja afektywna jednobiegunowa ma charakter przewlekły, jest to choroba długotrwała, trudna w leczeniu. Do objawów depresji właściwej można zaliczyć wszelkie stany utraty sił witalnych, stany martwoty, drętwoty, okresy przygnębienia graniczącego z rozpaczą. Chory nie widzi sensu życia, nie czuje się potrzebny, nie czuje głodu i pragnienia. Każda, nawet najdrobniejsza codzienna czynność może sprawiać choremu niebywałe trudności. Depresję endogenną leczy się za pomocą środków farmakologicznych, często niezbędny jest pobyt w klinice. Cierpiący na depresję właściwą ludzie mają częstokroć skłonności samobójcze, które nieraz z tragicznym skutkiem są przez chorych realizowane.

Depresja dwubiegunowa charakteryzuje się na przemian następującymi stanami przygnębienia i radości. Chory przeżywa psychiczne męki związane z brakiem wiary w sens życia, po czym niejako nadrabia stracone chwile ciesząc się i wierząc w swoje możliwości. Jest to bardzo niebezpieczna choroba, huśtawki nastrojów nie sprzyjają organizmowi ludzkiemu, nie sprzyjają procesom trawiennym i spokojnemu odpoczynkowi podczas nocnego snu. Stany te wraz z pogłębianiem się choroby ulegają wydłużeniu, tzn., chory z biegiem czasu wykazuje coraz mniej zachowań neutralnych a coraz częściej popada w nadaktywność ruchową i okresy przygnębienia. W zaawansowanym stadium choroby człowiek odczuwa już właściwie tylko smutek. Depresja dwubiegunowa wymaga leczenia z zastosowaniem środków przeciwdepresyjnych. Często stosuje się też sole litu, które są od lat sprawdzonym lekiem na depresję, ale lekarze ze względów bezpieczeństwa pacjenta przepisują sole tylko i wyłącznie w ostateczności.

Depresja nerwicowa, zwana dystymią to przewlekła choroba, której najczęściej spotykanymi objawami są uczucie fizycznego wyczerpania i psychicznego wypalenia, brak apetytu, trudności z koncentracją. Dystymia może przypominać depresję endogenną, choć przeważnie ma nieco inny przebieg. Dystymia jest na ogół łagodniejsza a stany depresyjne trwają dłużej, niż w przypadku choroby afektywnej jednobiegunowej. Depresję nerwicową leczy się za pomocą terapii psychiatrycznych i środków farmakologicznych.

Całkiem inne źródła choroby diagnozuje się przy depresji poporodowej czy poschizofrenicznej, które są spowodowane czynnikami zewnętrznymi. Depresja poporodowa to przypadłość świeżo upieczonych matek, które tuż po porodzie odczuwają smutek i nie są w stanie cieszyć się z nowonarodzonego dziecka; depresja poschizofreniczna wiąże się z powikłaniami schizofrenicznymi i wymaga skomplikowanego nieraz leczenia. Z innych odmian depresji spowodowanych czynnikami zewnętrznymi wymienia się także depresję pourazową związaną z przebyciem jakiejś ciężkiej choroby lub przeżyciem wypadku, depresję spowodowaną zmianami w organizmie narkomanów czy alkoholików, depresję wieku dorastania i sezonową depresję związaną np. z przesileniem zimowym. Dwie ostatnie przypadłości są na ogół krótkotrwałe i przemijają zazwyczaj bez specjalistycznego leczenia.

Depresja jest, jak mówią niektórzy, jedną z plag nowego wieku. Z pewnością ma tu duże znaczenie życie we współczesnych społeczeństwach, które niekiedy obarczają jednostkę nieproporcjonalnie wielkimi w stosunku do możliwości obowiązkami, prawami, sankcjami i wymaganiami.

Depresja jest w pełni uleczalna, niestety nie zawsze otoczenie chorego właściwie reaguje na symptomy i zachowania depresyjne, co dodatkowo może zwiększyć cierpienie, psychiczny ból i powikłania chorobowe u pacjenta.