Najbardziej oczywistym objawem jadłowstrętu (anoreksji) jest duża utrata masy ciała. Chorzy ważą co najmniej 15% mniej niż przewiduje to norma dla ich wieku i wzrostu. Stan ten jest bardziej oczywisty, lecz rzadszy niż żarłoczność psychiczna, zwana bulimią. Ludzie chorzy mogą oscylować między tymi dwiema chorobami. Większość z nich to dziewczęta i młode kobiety, choć mogą na nią zachorować również mężczyźni, a nawet dzieci w wieku 8-7 lat.

Osoby z jadłowstrętem dokładnie kontrolują ilość spożywanego jedzenia i picia nie dlatego, że nie są głodne, lecz dlatego, że nie mogą sobie pozwolić na zaspokojenie swych apetytów. Mają mieszane uczucia co do tego, czy chcą się wyleczyć z choroby, ponieważ przestrzeganie tych zwyczajów jedzeniowych stało się dla nich sposobem radzenia sobie z problemami emocjonalnymi.

Przyczyny anoreksji bywają różne. Niektórzy są bardziej podatni ze względów genetycznych lub osobowościowych. Ludzie z niskim poczuciem własnej wartości, znerwicowani lub z depresją mogą zacząć unikać jedzenia, by w ten sposób poradzić sobie ze stresem lub napięciem. Traumatyczne przeżycia, jak śmierć przyjaciela lub krewnego, wykorzystywanie seksualne czy rozwód, mogą mieć wpływ na rozwój choroby.

Najpierw należy przekonać chorego, by udał się do lekarza, co nie jest wcale łatwe. Anorektykom trudno zrozumieć, iż potrzebują pomocy i że muszą chcieć wyzdrowieć, zanim poskutkuje jakakolwiek terapia. Rodzina i przyjaciele powinni stworzyć relacje oparte na zaufaniu, zamiast zmuszać chorych do przyjęcia pomocy. Należy się bardziej skupić na emocjach niż jedzeniu czy wadze i zasugerować pomoc w rozwiązywaniu problemów będących przyczyną anoreksji, a nie na niej samej.

Lekarz rodzinny może skierować chorego do specjalisty od zaburzeń łaknienia. Porady, psychoterapia lub terapia rodzinna pomogą znaleźć zasadniczy problem emocjonalny, a psycholog może zapewnić terapię poznawczo-behawioralną. Gdy chory ma bardzo dużą niedowagę, lekarz może zlecić pobyt w szpitalu lub klinice. Dla ludzi mających problemy w wyrażaniu swych uczuć słowami, przydatne mogą być terapie muzyczne, taneczne, teatralne lub związane ze sztuką. Aromaterapia, masaż i refleksologia pomagają nawiązać lepszy kontakt ze swoim ciałem. Chorym na jadłowstręt oraz ich rodzinom i przyjaciołom pomocy udzielają grupy wsparcia (www.dr.com.pl/anoreksja/), a także lekarze i specjaliści.

Odmawianie sobie jedzenia przez dłuższy czas może prowadzić do niedożywienia, a czasami nawet do śmierci. Kobiety mają kłopot z zajściem w ciążę i może się u nich rozwinąć osteoporoza (kości stają się łamliwe).

Gdy organizm będzie już prawidłowo odżywiany, wiele problemów fizycznych, związanych z anoreksją, może ulec odwróceniu. Długoterminowe rozwiązanie psychologiczne polega na zrozumieniu przez chorego źródła zaburzeń łaknienia i znalezieniu innych metod radzenia sobie ze swoimi uczuciami i sytuacjami stresowymi.