Choroba Huntingtona to postępujące, nieuleczalne zaburzenie genetyczne dotyczące systemu nerwowego. Znana jest także pod nazwą pląsawicy Huntingtona; dotyka 1 osobę na 15 tysięcy.

Pierwsze objawy zwykle pojawiają się między 35. a 45. rokiem życia w postaci drażliwości i niezgrabnych ruchów, depresji oraz zaburzeń pamięci. Potem do tych objawów dołącza się niewyraźna mowa, tiki, zaciskanie i rozwieranie pięści (chory wypuszcza przedmioty z ręki) oraz ruchy mimowolne. Śmierć, spowodowana zwykle niewydolnością serca, zapaleniem płuc lub innymi powikłaniami, następuje po 15-20 latach.

Obecnie jest już znana mutacja genetyczna wywołująca chorobę Huntingtona, są też dostępne badania potwierdzające jej obecność. Z powodu późnego pojawienia się objawów oraz braku skutecznego leczenia sensowność wykonywania tych badań budzi wątpliwości i jest kwestią sporną. Osoby, u których potwierdzono chorobę Huntingtona, muszą w przyszłości stawić czoło postępującej i nieuchronnej chorobie, a także pogodzić się z wczesnym zakończeniem kariery zawodowej. Z tych powodów wiele osób, u których lekarz podejrzewa tę chorobę, odmawia wykonania badań.

Rodzice, u których badania potwierdziły chorobę Huntingtona, muszą uporać się ze świadomością, że istnieje 50-procentowe prawdopodobieństwo, że odziedziczyły ją ich dzieci.