asdasd
epilepsja Grupa wsparcia:
                                       

epilepsja

+ dopisz się do tej grupy
znane również jako: padaczka

opis choroby/grupy wsparcia
Padaczka, epilepsja to choroba polegająca na zaburzeniach czynności mózgowych a objawiająca się napadami padaczkowymi o różnym przebiegu i okresie trwania. Przyczyn padaczkowych ataków może być wiele, epilepsja może być uwarunkowana genetycznie (tzw. padaczka pierwotna), spowodowana urazami głowy, przebytymi chorobami (padaczka wtórna), okresowymi zmianami w układzie hormonalnym. Definicja i systematyka tej choroby jest niezwykle złożona, można jednak wyróżnić kilka najczęściej spotykanych rodzajów epilepsji i jej objawów.

Padaczkę uogólnioną, czyli taką w przypadku której dochodzi do bioelektrycznych wyładowań w komórkach nerwowych obu półkul mózgowych, dzieli się na duże i małe napady epileptyczne. Duży napad padaczkowy występuje u chorego nagle choć nieraz poprzedzony bywa różnego rodzaju symptomami. Zwidy, dzwonienie w uszach, drętwiejące nogi i ręce oraz wzrastające tętno mogą sygnalizować zbliżający się napad. Atak wiąże się z utratą przytomności, napięciem mięśni i wstrzymaniem oddechu, często głowa chorego odchyla się do tyłu, ciało wygina się, po czym wraca do wcześniejszej pozycji leżącej. Podczas drugiej fazy napadu chory odzyskuje oddech, dochodzi natomiast do drgawek mięśni. Skutecznymi lekami przy leczeniu tego typu schorzeń okazują się zazwyczaj kwas walproinowy i karbamazepina. Padaczka uogólniona mała może objawiać się w postaci krótkotrwałej utraty świadomości, utraty przytomności, skurczów mięśni. Mały atak, petit mai, jest zazwyczaj łagodniejszy, ale też częściej pojawia się, niż grand mai, napad duży. Napad mały jest charakterystyczny dla dzieci, które na pewien czas tracą kontakt z otoczeniem, by za chwilę znów powrócić do rzeczywistości. Zalecane jest w takich wypadkach leczenie farmakologiczne i stały nadzór neurologiczny, niekiedy niezbędne jest także leczenie kliniczne.

Ze względu na przebieg ataku padaczki uogólnionej wyróżnia się także w medycynie napady miokloniczne, podczas których u chorego nie dochodzi do utraty przytomności, ale pojawiają się skurcze mięśni zginaczów głowy, tułowia, ramion, nóg; napady atoniczne charakteryzujące się nagłą utratą przytomności; napady toniczno-kloniczne, kiedy chory traci świadomość, pada na ziemię, mięśnie jego ulegają usztywnieniu, ciało wypręża się, po czym dochodzi do kilkuminutowych skurczów i charakterystycznych drgawek.

Epilepsja częściowa może mieć charakter prosty bądź złożony. Padaczka częściowa prosta, padaczka Jacksona to choroba, która objawia się utratą czucia w kończynach, drgawkami. Często objawy te występują tylko po jednej stronie ciała przy całkowicie sprawnych innych jego obszarach, niejednokrotnie padaczka częściowa prosta dotyczy tylko jakiegoś fragmentu ciała, ręki, nogi czy palców. Epilepsja częściowa złożona (wieloobjawowa, skroniowa, psychoruchowa) w przeciwieństwie do ataków prostych prowadzi do utraty świadomości. Często można u chorego zaobserwować różnego rodzaju automatyzmy i natręctwa ruchowe w postaci mlaskania, żucia, kopania nogami, nieraz dochodzi do niekontrolowanych, histerycznych wybuchów śmiechu. Bardzo często padaczka częściowa pojawia się tylko raz w życiu i nie wymaga żadnego leczenia. Jednakże powtarzające się epizody wymagają leczenia farmakologicznego. Obecnie istnieje wiele skutecznych leków przeciwpadaczkowych, dzięki którym udaje się całkowicie chorego wyleczyć. Leczenie epilepsji częściowej prostej jest znacznie łatwiejsze, niż w przypadku złożonego charakteru choroby. Padaczka częściowa złożona może przejść w stan padaczki uogólnionej, co dodatkowo komplikuje proces leczenia.

Niezwykle ważne w leczeniu padaczki jest precyzyjne rozpoznanie choroby, wywiad medyczny i szczegółowe badania, dzięki którym lekarz trafnie zdiagnozuje jednostkę chorobową. Niemniej istotne jest zachowanie się otoczenia chorego podczas ataków epileptycznych. Zawsze należy pamiętać, by chorego odpowiednio położyć i zapewnić mu maksimum bezpieczeństwa przed urazami. Jeśli widzimy, że zbliża się u chorego atak – a niejednokrotnie chory wie, że zbliża się atak i informuje o tym otoczenie – należy położyć go, rozluźnić odzież, pilnować, by spokojnie oddychał. W każdym przypadku epileptycznym należy też zadbać, aby chory nie przegryzł sobie języka. Jakikolwiek przedmiot będący pod ręką w kryzysowej chwili należy zawinąć w coś miękkiego, chusteczkę czy kawałek materiału i włożyć choremu do ust. W ten sposób możemy pomóc epileptykowi w tak trudnych dla niego chwilach.


ostatnie tematy na forum
ostatnie artykuły związane z tą grupą wsparcia